Het anonieme

Egobreinen zijn waanfonteinen
rond ethisch rekbare valkuilen
gaaf saluerende dwarrelvelden
die met hun explosief weefsel
ongrijpbaarste adem plooien
tot gemarmerd verband

een werkelijk oceanisch hart
vult zich dieper warmend
ruimte verslindend werpt het
licht op elk aan leven en
sterven gehoorzamend wezen
dat zich haar uit nood vertoont

menszijn is een leertraject van
uithuizigst slapen naar ontwaak
en stol tot vleesvracht en snurk
in karma wasemend vruchtwater
totdat plicht zich meldt straks en
zingenot zich voegt toch naar besef

zie dan hoe je vordert openlijk en
welke stappen zinvol zijn wie weet
waar dit wonderlijk bevel je voert
te midden van gevaar en schoonheid
geplaagd door twijfel en vertrouwen
zwenkend tussen houvast en verwerp

ach wat weten wij per saldo weinig
over waarde en verwaarloosbaars
hoezeer ontgaat ons dit ene pure
oorspronkelijk vervullend bestaan
terwijl storm op storm woedt buiten
en binnen brandhout slinkt

edeler noodzaak wil ontvlammen
en me verbinden met wie zicht vond
of oprecht zoekend is eenieder
gewaar het innerlijk serum
dat ons vlokjes de moed bereidt
tot leven in volheid.

Uit de reeks: Dharmium/Vlokbereid
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht
Foto: Pxhere

◄║►

Herberg

Neem plaats in kleurrijk dienstverband
en koester niet langer klein contrast,
schenk juist dit hoogst ongrijpbaar bestaan
aan wat jij ten diepste verlangt

de ochtendpoort moge jou openen
een grenzeloos terrein, stralend
van vredig verbonden beleven
hoe elementaire goedheid heerst

welkom in herberg de Juwelenhaard
waar men wijsheid serveert en gemoedsrust:
hartige gerechten naar keuze
voor elke denkbaar grimmige tocht

het traject intussen dat achter je ligt
zal nauwelijks nog herkenbaar zijn,
we hebben onszelf als weefselwezens
nu eenmaal gebrekkig afgesteld

zelden maken vlokjes vlees
duurzaam connectie met innerlijkheid,
dus hoe betrouwbaar is hun zicht
op het nut van het vele profane

wakend berooft ons het vormenspel
van nuchtere greep op dwarrelende zinnen,
terwijl ‘s nachts venster na venster
zich opent en zie: je verdwijnt

hoe koerst men dan tussen licht en donker
naar de vanouds aanwezige oever
waar ook mijn leraar verzadigd
door oceanische adem thuiskwam

loslaten leert me de kracht waarderen
die aldoor pulseert en nergens op leunt;
toelaten schenkt ons de levende context
die nergens nog lekt of aanvult

voorheen weigerde ik vrienden zelfs
in mijn particuliere koestermoeras,
maar sinds ik graf en geboorte verliet
neemt Mara er steevast een kijkje

dan groeten we elkaar en glimlachen,
wetend van Boeddha’s sublieme gebaar;
soms geeft hij advies of hoor ik suggestie
en dan dank ik zo’n godheid van harte

want wie heeft méér baat bij ontwaken
dan dit ongeschoold haperschaap:
wie is er niet die mij intiemer nog leert
de synchrone taal van bedoeling

kom dus, neem plaats in je zetel,
dit is het verhaal van de grote kwestie
en van een reis die stilaan ons tovert
tot dansende berg van beleving.

Uit de reeks: dharmium/wiswerk
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht

◄║►

Evaluatie (W. Bronk)

foto van william bronk
William Bronk (1918-1999)

“Levensbevestigend,” zegt hij, als zou het leven
wachten op onze goedkeuring. Het leven leeft
ons leven; mocht het willekeurig lijken
dan is dit omdat wij een doel vermoeden, liefst zeggen
het heeft er een, of een waarvan wij weet hebben.
Soms laat het ons onze gang gaan, verveelt het zich
met ons, in minachting. Andere keren
leek het ons te bekijken en zich tegen ons te keren
en lachend ons beet te grijpen, grondig
zich wrekend, als hadden wij onze fout bewust gemaakt.

Het wenst een dood en onderweg wacht het hem op
en volgt hem naar huis en maakt hem daar af in de hal.
Of spreekt zoetjes en, bij een drankje in een café,
oppert het wellicht gemis en eenzaamheid
waardoor hij meekomt en blijft vijftig jaar lang
of twintig of probeert een andere plek, (hetzelfde geval)
waar hij sterft tenslotte in doodsnood en ellende
of (ironie) in welbevinden, bedaard
– wat men noemt ‘de goede dood.’ Weten wij veel?
Het leven vraagt ons niet om zijn waarden.

Bron: Vertalingen / William Bronk–reeks
Meer van William BronkVertalingen / William Bronk

◄║►

Overzang

Oversteken is vredig
je laten dragen
dit vlot is werk
van boeddha’s hand

dharmawind zuivert
het ademterras
waar woelige avonden
eindigen in gezang

hartsgenoot
van mens of dier
viert vrijelijk eenieder
belichaming hier.

Uit de reeks: Oersteen/Bebodemd
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht

◄║►

Innerlijk

In werelden om niets
edelers ontstaan
dan vermeende honger
en mislukkend houvast

komt waan te gast
zodra ik regeert en dicteert
leren wij des te
degelijker waarderen

van elk mens
zich vervulling
gunnend
de ontworsteling.

Uit de reeks: Oersteen/Anoniem
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht

◄║►

Ontwaand

Tussen de dubbele waan
van zelfbedrog en onmacht
ontspringt gods glimlach
vrijmoedig in elk mensenhart

het doet goed
als dolgunnend gezelschap
ons vreugdevol stuurt
op steeds doellozer pad

van alle voedsel onderweg
is er geen krachtiger hap
dan hartverwarmend notiesap
uit vorstelijk vertrouwen

zo zijn we doodnormaal
gestart en stilletjes voorzien
achterwaarts voorgoed voltooiend
deze dysfunctionele thuiskomst

nog vóór de gids is uitgesproken
luistert niemand meer
naar wat profetisch
achterhaald de ruimte vult

ook zonder bemoedigende tongen
zijn wij al intiemer mens
want overal bespoeld ontwaakt
en opent zich ons magisch weefsel

naadloos groot of klein
dit allerwonderlijkst verfijnen
vindt plaats vóór willekeur
van droom en vleesverwerking

wat echt is drijft niet weg
maar wordt gedragen
in de oude heilige stroom
van liefdevol ontgrenzen

die jou blakende levenskern
donders goed doet voelen
hoe diepst bedoeld
wij vrij zijn.

Uit de reeks: Dharmium/Zeggelings
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht

◄║►

Voegsel

voor Mir

Herleidbaar ieder mens
naar eeuwen lijden
proeven wij dagelijks
zilte kost

uit verschraalde bekers
zag ik dampen ooit
de treurige vreugde
van illusieverweer

nu valt geen vocht
meer te puren geen
perspectief te schenken dan
godsgloeiende kaalslag

slechts de ene gewijde glimlach
laat me vrijuit ademend
hier onbeschaafd jubelen
over thuiskomst

opdat eenieder in dorre
massa voegsel blijkt
van sap al te zeer verzadigd
om ooit nog pijn te zijn.

Uit de reeks: Oersteen/Bebodemd
Opgenomen in de audio-serie Vuurvocht

◄║►