De alomvattende aanpak
vindt plaats in het kleinste
zich roerende atoom
dit is voldoende
visie voor de juiste praktijk
van alomvattende aanpak.
Uit: Oersteen / Aangaan
◄║►
Wakend
Waar is eenieder ieder
leeft en werkt hartsgewijs
want gezorgd werd
voor tijdloos bevoorraden
en routes verkennen
op bemoedigende zolen
wie behoed zo niet hoort
of pijnlijk ontwijkt
krijgt intiemer signaal
uit de algoede wens
wervelend concentrisch
steeds krachtiger ontwaand
steeds minder belazerd ziet
men oprecht de bijstere
rijkdom van ieders
eigen mens.
Uit: Oersteen / Landerij
◄║►
Existentieel lijden
Het licht verschuift aan het beschot.
Ik worstel zwijgende met God.
(uit gedicht De Schrijver; Ida Gerhardt: Verzamelde gedichten I, p. 314)
ROEP OM HULP
Overdag roept mijn stem aan je einders
’s nachts kom ik naakt voor je staan
moge mijn gebed jou nu roeren
hoor hoe ik me tot je richt
mijn hart weegt zwaar van het lijden
één langgerekte dood is mijn bestaan
krachteloos als zij die aan het eind zijn
dool ik tussen de gestorvenen
als een lijk, vermoord, miskend, vergeten
in zijn bloei gekeeld door jouw hand
jij liet me zinken naar de bodem
in duistere sfeer, ten diepste bedrukkend
je ranselt me hier met je furie
beukt me met jouw vloed
al mijn vrienden joeg je heen
je deed hen stuiven als was ik vergif
nu ben ik gevangen, geknoopt, verkrampt
bijtend zuur kwelt mijn ogen
geen dag dat ik niet om je roep
uur na uur hef ik mijn handen naar jou
zul je wonderen voor de doden verrichten
zullen de overledenen opstaan en je danken
zullen zij hun mond openen, je goedheid beamen
kan men in dit duister jouw wonderen zien
kan men jouw liefde onthouden hier
in dit oord van eindeloos vergeten
nog luider roep ik daarom, doordringender
wijd ik mijn hart aan het ochtendgebed
waarom verwerp je mijn ziel
waarom verberg je je aangezicht
een leven lang al verteert me de tijd
voortdurend vrat kwelling aan mij
ik verdroeg je machtige gruwelen
maar radeloos maakt het mijn geest
het vuur van je woede raast over mijn lichaam
aldoor beproeven mij jouw verschrikkingen
dagelijks zwermen ze in en rondom me
omspoelen mij, zuigen me neerwaarts
zodat ik naar adem snak
alle gezelschap heb jij me ontnomen
het licht in de blik van geliefden en vrienden
is blijvend gedoofd.
Uit: Vertalingen / psalmodie
◄║►
Klunswaardig
Een goed woordje voor wonderlijkheid
Het meldt zich op vele manieren
in mijn morsig bestaan
uit tijdloze werking is de taal ervan
aanjager van hartsrust
elke omzwerving spiraalt retour
richting het opvangbekken waar
tweevoudig de kracht pulseert
van absorptie en begenadiging
je kunt hier maar beter leren
eerder ruimer grondiger nog leren
luchtledig je zinnen te bespelen
en je lijf ook sukkelaar
ja ik ben en wil worden een
vaardiger vertolker van deze zang
zijn gangen en wendingen speurend
zonder kleverig doel of komaf
onderricht mij deze finale kunst
je te nestelen in verre cellen
waar zelfs uitgewoonde vorsten
verzadigt hun diepste drijfveer
alleen zo zal schijn van menszijn
zich nalatig en mislukkend
blijvend gaan manifesteren als
onze meest wonderlijke aard.
Bron: reeks Barstens/Oersteen
Voor meer poëzie-audio, zie de podcast Vuurvocht
◄║►
Oude kreek
Er is niemand die zich herinnert
hoe deze helderheid ontstond,
met zijn sprankelende zilverglans;
al dringt het maanlicht hierin door
en tekent de wind er zijn rimpelingen,
geen spoor van beide blijft bestaan.
Ik zou het niet wagen vandaag
het geheim te openbaren
van de stroombedding,
maar wat ik je vertellen kan
is dat de blauwe draak
daar ligt genesteld.
Gedicht van zenleraar Muso Soseki (1275-1351).
Uit de reeks: Vertalingen / Kluizenaars
◄║►
De sprankelfactor
Je valt uiteen
in canonieke bedrijvigheid
adem weigert
de deining van gedroom
het gulle wijsheidspaviljoen
laat niets meer ongemoeid
in haar glaslichtgloed
implodeert mijn geboorte
terzijde staat de dood
versteld over waarom hij
zo braafjes moet bestrijden
zijn smurrie van illusie
maar de dans alweer
gaande toch keert
ieders kansen indachtig
alle partners vonkvrij verwoest.
Uit: Oersteen / Barstens
◄║►
Brom
De levenszon leert
zacht ons te stralen
zachter steeds
minder onachtzaam
steeds dieper doordrongen
terwijl feitelijkheden
elk opnieuw tonen
de voor- en achterzijde
van hun kleefkunst
neigend dreigend bedrieglijk
schilferen betrouwbare vlokken
uit de vergane huid van
mijn oude leraar zo
dat biologisch achterhaald
mij zijn geur alsnog bereikt
vreemd hoe de dagen
vluchtig verbeeld
vervagen zich sluiten
de ogen en wissen
voltallig belang
afscheid is toescheid
wist jij verrassend mij
het lied van vervulling
te zingen dat ademdansend
oceanisch wij delen
zachtjes in en om
en door mij bromt
jouw vreugdeskracht
verwarmend het majestueuze
hart dat wij zijn.
Uit: Dharmium/Smeltspel
◄║►