Fragment van Stiltij-overleg tijdens het verdiepingsweekend van 3-5 dec. 2021 te Cortils (B.) waar het thema lijden werd onderzocht via o.a. psalm 88 (Roep om hulp) in onderstaande versie van Norman Fischer.
Het licht verschuift aan het beschot. Ik worstel zwijgende met God.
(uit gedicht De Schrijver; Ida Gerhardt: Verzamelde gedichten I, p. 314)
ROEP OM HULP
Overdag roept mijn stem aan je einders ’s nachts kom ik naakt voor je staan moge mijn gebed jou nu roeren hoor hoe ik me tot je richt
mijn hart weegt zwaar van het lijden één langgerekte dood is mijn bestaan krachteloos als zij die aan het eind zijn dool ik tussen de gestorvenen als een lijk, vermoord, miskend, vergeten in zijn bloei gekeeld door jouw hand
jij liet me zinken naar de bodem in duistere sfeer, ten diepste bedrukkend je ranselt me hier met je furie beukt me met jouw vloed
al mijn vrienden joeg je heen je deed hen stuiven als was ik vergif nu ben ik gevangen, geknoopt, verkrampt
bijtend zuur kwelt mijn ogen geen dag dat ik niet om je roep uur na uur hef ik mijn handen naar jou
zul je wonderen voor de doden verrichten zullen de overledenen opstaan en je danken zullen zij hun mond openen, je goedheid beamen kan men in dit duister jouw wonderen zien kan men jouw liefde onthouden hier in dit oord van eindeloos vergeten
nog luider roep ik daarom, doordringender wijd ik mijn hart aan het ochtendgebed waarom verwerp je mijn ziel waarom verberg je je aangezicht
een leven lang al verteert me de tijd voortdurend vrat kwelling aan mij ik verdroeg je machtige gruwelen maar radeloos maakt het mijn geest
het vuur van je woede raast over mijn lichaam aldoor beproeven mij jouw verschrikkingen dagelijks zwermen ze in en rondom me omspoelen mij, zuigen me neerwaarts zodat ik naar adem snak
alle gezelschap heb jij me ontnomen het licht in de blik van geliefden en vrienden is blijvend gedoofd.