Je valt uiteen
in canonieke bedrijvigheid
adem weigert
de deining van gedroom

het gulle wijsheidspaviljoen
laat niets meer ongemoeid
in haar glaslichtgloed
implodeert mijn geboorte

terzijde staat de dood
versteld over waarom hij
zo braafjes moet bestrijden
zijn smurrie van illusie

maar de dans alweer
gaande toch keert
ieders kansen indachtig
alle partners vonkvrij verwoest.

Uit: Oersteen / Barstens

De levenszon leert
zacht ons te stralen
zachter steeds
minder onachtzaam
steeds dieper doordrongen

terwijl feitelijkheden
elk opnieuw tonen
de voor- en achterzijde
van hun kleefkunst
neigend dreigend bedrieglijk

schilferen betrouwbare vlokken
uit de vergane huid van
mijn oude leraar zo
dat biologisch achterhaald
mij zijn geur alsnog bereikt

vreemd hoe de dagen
vluchtig verbeeld
vervagen zich sluiten
de ogen en wissen
voltallig belang

afscheid is toescheid
wist jij verrassend mij
het lied van vervulling
te zingen dat ademdansend
oceanisch wij delen

zachtjes in en om
en door mij bromt
jouw vreugdeskracht
verwarmend het majestueuze
hart dat wij zijn.

Uit: Dharmium/Smeltspel

Jij eeuwigheidsoog ziet
en zag me nooit vergeefs
moeiteloos vernam jij van
mijn existentieel gestommel

terwijl jouw glans zich verjongt
op bevreugdende afroep tot
steun te zijn ieder mens
grondig behoed en bemoedigd

of berooid en verslagen zoals
ik nietig restje waardigheid
onlangs zonk op het wit fluweel
van een archaïsche vulkaanvloer

waar boeddha’s kolken en
in rauw beleven bevrijdend
lichaam op lichaam niemand
ontzien, beseffend

de werkelijkheidsbries die berispt
jonge pelgrims om hun falende
toegang en de loze weelde
van prematuur gedroom

bleek ook ik zo’n dolende vlok
zoon van mythisch sliertenvolk
gelokt door etherische geuren
van echtheid – ons allen toch

beweegt hardnekkig schurend
eelt van misvatting en onmacht
omdat uit grondiger opdracht jij
oog, weigert vliesloos te opereren

leid op zijn minst in kosmisch welkom
ons alvast door je toetsingstraject
met zijn kansrijke toevlucht
en eindeloos veeleisender visie

opdat ooit jouw vredige hartstocht
blijvend geneest het geestbezwendelend
wondvlees en nooit immenser zich
welk mens dan ook waardeert.

Uit de reeks: oersteen/barstens